مشاور فردی است که دانش و تخصصی در یک حوزه خاص دارد و بر اساس آن، راهنماییها، رهنمودها و توصیههایی را به مراجع ارائه میدهد. مشاور معمولاً با تحلیل نیازهای مراجع، راهحلهایی را که از پیش تعریف شده یا بر اساس تجربیات مشابه هستند، تجویز میکند. در بسیاری از مواقع، افراد به دلیل تخصصی بودن موضوعات نیازمند مشاوره میشوند، چرا که مشاور میتواند در حل مسائل تخصصی کمک شایانی ارائه دهد.
با این حال، در بسیاری از مسائل عمومی و روزمره، ممکن است این رویکرد کافی نباشد. رابطه مشاور و مراجع اغلب به صورت عمودی تعریف میشود؛ بدین معنا که مشاور به عنوان فردی متخصص توصیههایی را به مراجع ارائه میکند که ممکن است قبلاً برای افراد دیگر نیز استفاده شده باشد. این توصیهها گاهی کلیشهای و دست دوم هستند و صرفاً برای شرایط مشابه به کار گرفته شدهاند.
در مقابل، کوچینگ رویکردی متفاوت دارد. در کوچینگ تأکید بر منحصربهفرد بودن راهحلها و راهکارها است. هدف اصلی کوچینگ این است که مراجع از طریق فرآیند گفتگو و همراهی، به خودآگاهی برسد و توانمندیهای درونی خود را کشف کند. در این رابطه، کوچ تلاش میکند تا مراجع را توانمند سازد و او را به سمت یافتن راهحلهایی هدایت کند که مختص شرایط و نیازهای او باشد.
رابطه کوچ و مراجع به صورت افقی و برابر تعریف میشود. این رابطه بر اساس اصل “من بالغ با من بالغ” شکل میگیرد؛ به این معنا که کوچ و مراجع در فرآیند کوچینگ به عنوان دو فرد همسطح با یکدیگر تعامل دارند. هدف نهایی کوچینگ توانمندسازی مراجع و ایجاد شرایطی است که او بتواند بهطور مستقل تصمیمگیری کند و مسائل خود را حل نماید.
